Onderzoek(EN)

REFLECTIE

Helaas mocht ik door mijn verkoudheid niet op het Olympiacollege komen op de testdag zelf. Hierdoor heb ik geen eigen observaties kunnen doen. Wel heb ik een groepsgenoot gesproken, de foto’s bekeken en op de platforms van mijn groepsgenoten gelezen over hun ervaringen.
Ik heb me met deze reflectie vooral proberen te verdiepen in de gebruiker. Ik heb deze week gesproken met diverse ervaringsdeskundigen over hun ervaringen met en zelf als nieuwkomer in een ander land.
Ik ga eerst in op een paar feed forward en feedback onderwerpen en een punt wat ik persoonlijk als docent erg belangrijk vind, daarna geef ik wat achtergrondinformatie over mijn bronnen en verwerk ik mijn inzichten en overdenken n.a.v. mijn gesprekken.

Feed forward en back: Jorans tip laat je docentschap los. Toen hij het zei wist ik nog niet hoe hij dit bedoelde, ik kon het niet direct plaatsen. Tijdens ons proces van het daadwerkelijk invullen van de testdag maakte ik de connectie dat Joran bedoelde dat we ons moesten laten leiden door het moment. Niet acteren vanuit een lesplan en de uitkomst en het proces vooraf willen bepalen. Het gesprek organisch laten ont- en bestaan. Dit had ik graag uitgetest. We zijn allemaal docent en weten allemaal hoe wel en niet te handelen met betrekking tot de veiligheid van de leerlingen. Als je voelt dat je iets kan toevoegen of uit ervaring kan reageren in een moment dat ontstaat had ik graag de ruimte gehad om dat in te kunnen zetten. De meningen waren hierover verdeeld. Loslaten wat er kan gebeuren en in het moment reageren was niet voor iedereen een fijne manier van werken. Ik voelde me zeker en veilig genoeg om op mijn eigen kwaliteiten en die van mijn teamgenoten te vertrouwen. Ik geloof dat persoonlijke verbinding belangrijker is dan de structuur.

14 en 18 jaar. In onze verhaallijn kiezen wij voor een gemengde groep in leeftijd, opleiding en rol. Ik geloof dat juist in deze setting: een nieuwe/neutrale ruimte zonder “gekleurde bagage” / niet zichtbaar vanuit de hal / een semi vergelijkbare sfeer als het favoriete lokaal van veel praktijkstudenten (zelfingerichte filmzaal) niet met elkaar bekend zijn combinatie kan werken. In mijn interview met ISK leerlingen merkte ik dat degene die beter Nederlands spraken en of zelf liever minder wilde zeggen graag de ander (of wellicht de docent?) wilde helpen. Als je kijkt naar de sociaal emotionele ontwikkeling van pubers is een 18 jarigen minder gevoelig voor groepsdruk en willen 10-14 jarigen vooral hetzelfde doen als een ander. Pubers willen vooral serieus genomen worden! (Boek luisteren naar Pubers van Lieke Kalhorn) De ervaringen die veel van deze leerlingen met zich meedragen kunnen een reden zijn dat de sociaal emotionele ontwikkeling anders verloopt. Dit is geen setting waarbij ze leeftijdgenoten en vriendjes hoeven te imponeren.

Ik heb begrepen dat de start nogal rommelig was en dat de leerlingen niet bij de deur begroet zijn. De leerlingen persoonlijk bij de deur begroeten is je allereerste winst en aanzet tot een rustig/ fijne start van de les. Je kunt ze vanuit die positie heel veel meegeven. Zowel talig als lichamelijk. Bij deze onbekende groep met deels een taalbarrière kun je juist van de lichamelijke/ universele taal gebruik maken. (Glimlach, welkom, namasté gebaar, schouder/arm aanraking/ Coronagroet, enz.) Vanuit mijn gesprek met Michelle begreep ik dat er 3 leerlingen bij de groep zaten die ik in mijn interview de eerste keer al gesproken had. Deze herkenning had ik zelf zeker ingezet. Vanuit mijn persoonlijke ervaring reageren leerlingen hier heel goed op: ze worden herkend en erkend. Dan sta je al 1-0 voor. De leerlingen willen dan iig hun best doen voor je.

Gesprekken met ervaringsdeskundigen
Jeroen: buurman, kunstenaar, filosoof en is net retour van 4 jaar met zijn gezin wonen en werken in Turkije
Azza: buurvrouw uit Syrië, 6 jaar in Ned.
Sanne: Buurvrouw, was projectleider meetellen en meedoen voor vluchtelingen op de arbeidsmarkt.
Leerlingen van mijn stage van groep 5 en 6: bijna allemaal hier geboren maar ze voelen zich niet Nederlands

NIVEA: niet invullen voor een ander: Je Redeneert altijd vanuit je eigen perspectief. Je hebt je eigen bagage, ervaring en referentiekaders die je meeneemt. Die zijn onlosmakelijk met jou verbonden. (onderzoeksquadrant WDKA) Lost in translation zit niet alleen in taal, ook in lichaamstaal. Sociale codes en spelregels wijken af. Deze zijn niet altijd even makkelijk te lezen of te begrijpen. Bijvoorbeeld mensen uit Eritrea zeggen altijd ja, ook al vinden ze nee. Ongeacht of ze je begrijpen. Het is voor hen onbeleefd om nee te zeggen. In Aziatische culturen werkt dat ook zo. Door taalbarrière kun je soms niet goed checken of iets klopt. Deze 2 punten zijn belangrijke pijlers voor het ongemak/ de onmacht die je zelf kan voelen en makkelijk kan projecteren op de ander. Als mens wil je graag gerustgesteld worden door de ander. Dat gaat niet vanzelf. Onze Never ending story sluit hier goed bij aan. Niet eenmalig maar blijvend. Wat het belangrijkste is, to continue! Oprecht blijven vragen naar de ander. De ander wil vaak juist graag zijn verhaal kwijt.